Część z Was zapewne wie, że niedawno mieliśmy okazję spędzić trochę czasu w Tatrach. Pobyt ten przypomniał mi naszą podróż do Włoch sprzed kilku lat, gdy mogliśmy z naszą trzyletnią wówczas córką pozwiedzać stacjonarnie Alpy w Piemoncie. Piszę stacjonarnie, bo po górskich szlakach nie pochodziliśmy - kto ma dzieci, ten zdaje sobie sprawę, iż trzylatek raczej do piechurów nie należy;), ale mimo to zobaczyliśmy ciekawe miejsca :)
Trochę niepocieszona jestem, że niewiele informacji znalazłam na jej temat w necie. Obiecałam sobie, że następnym razem jak będę zwiedzać piękne i ciekawe miejsca - od razu postaram się je nie tylko fotografować, ale i opisywać, bo pamięć bywa niestety ulotna.
A na samej górze św. Anny położone jest nie tylko schronisko i sanktuarium, ale też pomnik z lanego betonu, do którego przymocowano różne pozostałości po wybuchach bomb z II wojny światowej w tej okolicy - mający upamiętnić nieszczęście jakie wojna wywołała... Wśród skał natomiast zrobione są surowe stacje drogi krzyżowej... same krzyże i kamienie... zero kościelnego przepychu i splendoru. 
Pospacerowaliśmy wśród kwitnących skał, wdychając niesamowicie czyste i rozrzedzone już nieco powietrze, wypiliśmy prawdziwe włoskie espresso (wszędzie we Włoszech jednakowo dobre - nie mówię o miejscach słynących z turystów,ale o takich gdzie wpadają miejscowi w porze przed i po sjeście, by łyknąć trochę czarnego napoju ;) i spoglądając na otaczające nas widoki, delektowaliśmy się ciszą i spokojem, marząc, by kiedyś tu wrócić. Bo surowość tego miejsca, sprawiła, że wydawało nam się, że jesteśmy bliżej Boga... mając wokół siebie ogrom Boskiego stworzenia, napawaliśmy się nim i kontemplowaliśmy jego piękno.
Dziś chyba po raz drugi w życiu upiekłam bułki. Udały się:) Korzystając ze spokojnej niedzieli w domu i długiego snu najmłodszej pociechy oraz skończonej w porę pracy, mogłam trochę popróbować sił w kuchni. Historię z pieczeniem chleba, jak już niektórzy wiedzą z Was, zaczęłam już dobre kilka lat, natomiast co do bułek jakoś nie wychodziło - a to dlatego, że od zawsze bułki kojarzą mi się z czymś, co podaje się na smaczne śniadanie... a jakoś tak wstać specjalnie tylko po to, by zarobić ciasto dość wcześnie, by zdąrzyć ze śniadaniem, nigdy nie chciało mi się. Ostatnio przeglądając moje ulubione blogi natknęłam się na przepis na kajzerki i postanowiłam go wypróbować. Nie wyszło mi co prawda wywijanie ciasta, ale bułki wg tego przepisu polecam. Są chrupiące, konkretne i smaczne. Może czas zacząć jeść świeże bułki na kolację? ;)
